Ik ben in de leeftijdsgroep beland waarin steeds meer mensen om me heen kinderen krijgen. Verschrikkelijk! Nee, grapje. Of ja, een beetje een grapje. Voor mij is het starten van een gezin en dus het uitpoepen van kinderen nog een ver-van-mijn-bed-show. Urenlang gepassioneerd praten over de hoge prijzen van luiers en het uitzoeken van de beste kinderwagen is iets wat ik niet kan. Het is gewoon een onderwerp waar ik niet over mee kan praten. Het is een onderwerp waar ik (nog) niets van snap. Ik heb geen idee wat de veerkrachtigheid van een buggy hoort te zijn. Of waar de plas is gebleven. Het enige waar ik wel een mening over heb, is de naam – wat grappig genoeg zoiets persoonlijks is, dat ik er eigenlijk niet eens echt een mening over mág hebben. Maar het uitzoeken van een naam en het belang ervan, dat snap ik. Dat is ook wat ik voor mijn eigen kinderen heb moeten doen. Mijn fictieve kinderen, bedoel ik dan. Mijn personages.